Autorka jest żoną Wojciecha Jagielskiego znanego korespondenta wojennego. Książka jest poruszająca i do bólu realistyczna. Lata małżeństwa, lata trudne dla niej bo całkowicie utożsamia się z jego życiem, które jest skrajnie niebezpieczne i narażone w każdej chwili na tragiczną śmierć. Doskonale zdaje sobie sprawę, że każdy korepondent wojenny jest narażony na śmierć, ale to nie tłumaczy potwornego strachu, że to może spotkać właśnie jej męża, którego praca polega na przebywaniu w rejonach walk zbrojnych, wojen na podłożu etnicznym pomiędzy skonfliktowanymi od wieków plemionami, czy też tak okrutnej wojny jak w Czeczenii. Mąż wraca i opowiada, a ona przeżywa wszystko to o czego się dowiaduje od niego.Wpada w kosmiczny stres zwany stresem bojowym. Nie może egzystować w miarę normalnie. Zaczyna się zachowywać nieracjonalnie przeżywając w wyobraźni śmieć Wojtka. To trwa lata i doprowdza do pobytu w renomowanym szpitalu psychiatrycznym, w którym poza sesjami z lekarzem prowadzącym rozmawia z Leonem. On pyta - ona opowiada - chociaż nie wszystko, bo jej dptychczasowe życie to była tęsknota, samotność czesto kilkumiesięczna bez wiadomości od męża i ciągły strach o najbliższą ukochaną osobę. On kocha swój zawód i wierzy że przeżyje, a Ona ciągle umiera czekając na tragiczną wiadomość o Jego śmierci.
Przeżywałam tę spowiedź P. Grażyny bo była to autobiografia, której się nie zapomni. Dwie krótkie recnzje, a wlaściwie opinie na końcu ksiażki : P.Alicji Kapuścińskiej (żony Ryszarda Kapuścińskiego) i P. Wojciecha Tochmana mówią o niej że jest fascynująca, napisana po mistrzowsku i bardzo śmiała w opisach siły rażenia wojny. POLECAM
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz